PARAMOEROE... hoe de indianen het zeggen

Jaaaa.. PARAMOEROE! Of nouja, zo noemden de Indianen het vroeger. De Surinamers hebben het 'hernoemt' in Paramaribo. Opzich best jammer.

Gisteren zijn met met Rika in de auto naar de fietsenwinkel geweest, we mochten allemaal een fiets uitzoeken. Hierna begon onze échte allereerste fietstocht. Even wennen.... maar gek genoeg zijn we zonder verkeerd te fietsen veilig en wel bij ons huis aangekomen.

Vanochtend werden Julia en ik wakker gemaakt door Romilda. We zouden namelijk om 10 uur bij het huis van onze mentor zijn. Hier kregen we het 'veiligheidspraatje' van de man van onze mentor, Erik. We gingen vol moed op onze nieuwe fietsen (die jawel... we allemaal in een andere kleur hebben) naar Rika's huis. En we werden al zo aangekeken.. en dat niet alleen, naast het feit dat we aangekeken worden alsof we apen zijn, worden er ook allemaal gekke dingen naar ons geschreeuwd of worden er kus geluiden gemaakt. Zoals je in Nederland word aangekeken als je naakt over straat gaat, zo worden wij hier aangekeken. Irritant kan je het wel noemen ja.
Eénmaal bij Erik aangekomen gaf hij ons gelijk een knuffel en hete ons welkom. Hij was enthousiast en vond het leuk dat we er waren. Het lijkt wel alsof Erik en Rika onze Surinaamse ouders zijn. Ze noemen ons dan ook 'onze meiden', het voelt alsof we 6 kinderen van ze zijn. We weten dat we altijd welkom bij ze zijn en ze helpen ons veel met dingen. Erg fijn en natuurlijk heel gezellig!
We gingen met z'n allen in een kring zitten en Erik heeft ons heeeel veel leuke, maar ook minder leuke dingen verteld over Suriname. Hij verteld dan ook over het verkeer hier. Hij noemde het 'vrijwillige euthanasie' als we over wilden steken over een zebrapad haha, oeps. Want zoals ik al eerder had genoemd, stoppen? Nee, dat kan hier niet verwachten. Als je met de fiets gaat ben je volgens hem wel veilig. De Surinamers hier weten dat stagiaires het verkeer hier een chaos vinden en houden hier dan ook rekening mee. We moeten hier natuurlijk ook links rijden, links over de rotonde en links heeft hier dan ook voorrang. Best wel verwarrend als je dat niet gewent bent. Erik zei 'de Surinamers zeggen meestal tegen zo'n groepje studenten, oh daar komen de lichtgevende lantaarnpalen weer aan hoor' haha.
In Suriname heb je veel tralies voor bv het balkon of de deur, dit is om inbraken te voorkomen. Hij vond het best wel krom, de dieven lopen vrij rond en wij zitten hier in 'kooien' zoals hij dat zei. Het voelt soms alsof je opgesloten zit. Hij vertelde ons dat er soms brand uitbrak en de mensen uit paniek niet wisten hoe ze weg kwamen. 2 weken geleden waren er vlak achter zijn huis nog mensen omgekomen omdat er brand uit was gebroken en hun uit paniek niet uit hun 'kooi' kwamen. Mensen op straat stonden erbij en keken er naar. Heel gek.
Ook vertelde hij over rivieren. Hij zei dat er soms spoorloos mensen verdwenen in het water. Ze geloven er hier heilig in dat er een zeemeermin in de rivieren zit. Die sleurt hun dan mee en komen vervolgens nooit meer terug. Ehm ja, dat dus.. haha. Een zeemeermin.... Ik wil haar wel een keer ontmoeten, ik heb zeemeerminnen altijd al leuk gevonden. Dat meesleuren hoeft dan weer net niet :P
Hij heeft ons in iedergeval heel veel verteld over Suriname. Hij heeft dan zelf ook jaren in Nederland gewoond en voelt zich zowel hier als in Nederland helemaal thuis.
Vervolgens zijn we met hem in de auto naar de vreemdelingenpolitie geweest voor een stempel in ons paspoort. Toen we terug waren zijn we met z'n allen op de fiets gestapt en zijn we aan onze fietstocht door de buurt begonnen. Het zag er vast heel hilarisch uit. In een slinger, allemaal achter Erik aan. Hij heeft ons wat eettentjes in de buurt laten zien en hebben vervolgens met z'n allen wat gegeten bij een eettentje op de hoek. Heel gezellig, maar... warm dat het was. Niet normaal. En dan te bedenken dat het alleen maar warmer gaat worden hier. 40 GRADEN!! Wow. Erik slingerde tussen wat auto's door die voor het stoplicht stonden, wij er als 6 stuntelaars achteraan.. Je had het moeten zien. Allemaal gaten in de weg, mensen die naar ons schreeuwden en tegelijkertijd allemaal racende auto's om ons heen. Welkom in Suriname!! haha. Nadat we ons eten op hadden gingen we weer naar huis, even tijd voor een chill moment. En ja, die hadden we ook wel even verdient na deze rit.

Anderhalf uur later (17.00) stond Erik weer voor de deur. Hij was er helemaal klaar voor om met ons door Paramaribo te vervoeren. Zo leuk, hij is helemaal enthousiast en wil ons het liefste alles in één keer vertellen. Bojana en Sharel hadden een gesprek bij hun stage (de schildpadjes, leuke naam hé! Zo heet de kinderopvang) dus samen met de andere meiden ben ik bij Erik in de auto gestapt en lieten we het maar ons op ons komen. NO SPANG, alles komt goed. Hij heeft ons eerst de weg laten zien die wij zouden moeten fietsen naar stage. We dachten ah joh, rijden we even heen toch. NEEHOOR. Dat konden we wel vergeten. Allemaal weggetjes en dingen, het was echt heel ver weg. Romilda en ik hebben dan natuurlijk ook weer de langste route.... Sure. Uiteindelijk aangekomen bij Betheljada, onze stageplek stapten we uit en hebben we ons voorgesteld, volgens Erik was dat cultuur. 'even kennis maken, is gezellig' Prima. Morgen moeten we er weer om 11 uur zijn voor de rondleiding etc. Word dus heeeel vroeg weggaan, we verdwalen sowieso! No doubts. Ik ben heel benieuwd naar mijn stageplek! Nadat we bij onze stageplek waren geweest reden we echt overal en nergens heen. En Erik maar praten, wat een geweldige vent is dat. Hij is 64 jaar en rijd ons vrolijk overal heen en gaat zelfs met ons mee uit!! Om te gieren.
Hij liet ons het huis van Bouterse zien, de palmentuin, de rivieren, de uitgaansgelegenheden, hartje Paramaribo, een brug van 60 meter hoog (waar we overheen zijn gereden), nog meer leuke eettentjes, afgelegen gebieden... waarbij hij vertelde dat daar weleens lijken werden gevonden. Alsof dat normaal was ofzo?! Verder heeft hij ons de achterstandswijken, hier is hij opgegroeid, hij heeft zijn vroegere huis dan ook laten zien. Hij speelde altijd op straat, net zoals de kinderen daar nu doen. Iedereen leeft op straat. Nadat we hier een kijkje hadden genomen heeft hij ons de rijke buurten laten zien. NIET NORMAAL. Je kon dit niet eens vergelijken met de villa's uit Nederland. Dit leek net Amerika. Zoals ik al eerder heb genoemd, het contrast tussen arm en rijk is zo ontzettend groot hier. Best heftig om dit te zien, het ene moment rij je langs huizen die op instorten staan en kleine kinderen blij zijn met bij wijze van een leeg flesje drinken. En een paar straten verderop staan huizen die net zo groot als 50 moeder olifanten. Na dit allemaal te hebben gezien zijn we een eettentje op gaan zoeken. Hij wou ons graag dawet laten proeven, een roze drankje met glibberige vruchten onderin. Echt lekker was het niet. Ook heeft hij ons getrakteerd op het echte Surinaamse gerecht zoute soep. Echt super lekker. Dit is een gevulde soep met rijst, toughee, een heel ei (ja, had ik dan ineens een heel gekookt ei op mn lepel), kip en nog wat andere groentes. Onder het eten heeft hij ons veel Surinaamse woorden/ zinnen geleerd. Na het eten zijn we terug gegaan naar onze woning, het was inmiddels al 10 uur. Dat was de dag dan alweer.

Straks maar eens m'n bed opzoeken... Liefs.